Cold Blood

De filmische voorstelling Cold Blood gaat over een bijna dood-ervaring, maar is intussen een eerbetoon aan het leven, aan de zintuigen, de liefde, de laatste momenten van licht en de herinneringen die eraan voorafgingen.
 
Wanneer ze hun laatste adem uitblazen, verwachten de personages hun leven voor hun ogen te zien voorbijflitsen. Maar dat is niet wat er gebeurt. Er blijft maar één onverwacht beeld over: een zachte, naar vanille geurende huid, het geluid van een schaap dat wordt geschoren, de geur van vers gemaaid gras in de zomer…
 
Filmmaker Jaco van Dormael en choreografe Michèle Anne De Mey maken live voor je ogen een film, geprojecteerd door een caleidoscoop. Een vliegtuigreis, een woud in de mist, zeven plotse overlijdens.
 
Even grillig als een dagdroom vertolkt Cold Blood deze levens in een gehypnotiseerd verhaal met een wel heel bijzondere humor. Luchtig viert het leven zijn laatste momenten van geluk. Herinneringen volgen elkaar op, stilletjes wegkwijnend of net levendig. De dood die zich aanmeldt, is vaak absurd, triviaal, en soms grappig. Er is de mechanische dood, de organische dood, de dood die goed ruikt, de dood in het midden van de nacht, de plotse dood, de stille dood.