Leedvermaak trilogie (geannuleerd)
Het Nationale Theater in coproductie met Asko|Schönberg
Alle concerten/voorstellingen tot 1 juni afgelast vanwege het coronavirus.
Naar aanleiding van de persconferentie (23 maart) van het kabinet en het RIVM, waarin is gecommuniceerd dat bijeenkomsten vanaf 100 mensen per direct niet langer zijn toegestaan, zijn wij genoodzaakt om alle geplande voorstellingen en concerten tot 1 juni op te schorten.
De familietrilogie van Judith Herzberg is een primeur in Nederland en maar in vier theaters te zien.
Judith Herzberg schreef Leedvermaak (1982), Rijgdraad (1995) en Simon (2001). De stukken gelden als mijlpalen in het theater en zijn bovendien succesvol verfilmd door Frans Weisz. Simon is nog nooit eerder opgevoerd in ons land. Deze geroemde theatertrilogie is nu in Nederland voor het eerst, in zijn geheel te zien.
Regisseur Eric de Vroedt maakt een marathonvoorstelling in een bijzondere setting. Het publiek neemt plaats op een tribune op het toneel, terwijl de acteurs en muzikanten in de zaal en op de balkons spelen. Eric de Vroedt: “Voor mij gaat de trilogie over veerkracht. Hoe grote gebeurtenissen van de geschiedenis blijvend ingrijpen in persoonlijke levens.”
Het verhaal begint in 1970 met een uitbundig bruiloftsfeest. Lea trouwt voor de derde keer, met Nico. Gedurende dertig jaar volgen we hun levens en die van hun ouders, hun kinderen en hun vrienden. Mensen verbinden zich en gaan weer uit elkaar. Kinderen worden geboren, ouderen gaan dood. Trauma’s worden opgerakeld en weer diep weggestopt. Drie decennia volgen we het lief en leed van deze ‘gewone’ Nederlandse familie.
“Mijn trilogie gaat niet over de oorlog,” zegt Judith Herzberg in een interview (NRC, 2015). “Het gaat over moeizame relaties tegen een bepaalde achtergrond. Dat is toevallig de Tweede Wereldoorlog, maar dat is niet het echte onderwerp.” In de ogen van De Vroedt is de trilogie van Herzberg belangrijk omdat het zo Nederlands is. “Het gaat over groot en klein menselijk leed, met daaronder steeds de verleiding te zwijgen en weg te kijken. Herzberg heeft dit meesterlijk opgeschreven in schijnbaar luchtige, tintelende dialogen.”