Livestream: 'We haven’t said enough'

In We haven’t said enough brengen de dansers van NDT 2 nogmaals The Big Crying van Marco Goecke ten tonele. Na de vele geweldige reacties (n.a.v. het programma Souls made apparent waarin het ballet ook te zien was) geven we u de kans om wederom van het prachtige stuk te genieten of (als u het gemist heeft) het voor de eerste keer te ervaren. Daarnaast presenteren de dansers het stuk IMPASSE: een ballet van de Zweedse choreograaf Johan Inger dat in maart 2020 in première ging in Den Haag, maar als gevolg van COVID-19 niet op tournee kon gaan langs de Nederlandse theaters. 

The Big Crying
“Wie de werken van Marco Goecke kent, weet dat ze altijd met hemzelf te maken hebben en met de tijd waarin ze zijn gemaakt. Misschien is The Big Crying wel zijn meest persoonlijke werk, waaraan hij begon in de herfst van 2020, kort na de dood van zijn vader. Het is een stuk over afscheid en over alles wat we moeten achterlaten, zegt de choreograaf, sprekend over lichamen als kapotte motoren en over kostuums die lijken op de gordijnen van een lijkwagen. Het is niet verwonderlijk dat zijn muziekkeuze een Death Lullaby omvat; Blood Roses van de Amerikaanse zangeres Tori Amos, wier muziek – soms verwarrend en met niet altijd begrijpelijke poëzie die heel dicht bij de dans van Goecke ligt – een schot in de roos is. Dat dit stuk niettemin gepaard gaat met de enorm vurige kracht van een heel gezelschap, negentien uitmuntende dansers, is misschien te wijten aan het feit dat ondanks alle vergankelijkheid, de dans en de choreografie de vreugde van het leven en levensdrift vieren.” — Nadja Kadel

IMPASSE
Hoe overbruggen we de kloof die blijft groeien naarmate we stagneren? Onze hedendaagse wereld wordt gedefinieerd door een situatie waarin geen vooruitgang mogelijk lijkt. IMPASSE van Johan Inger illustreert dat het fundament van menselijk gedrag geworteld is in groepsdruk en een verlies van individualiteit, bepaald door de verleiding van oneindige stromen van “nieuwheid”. Het werk problematiseert het gemak waarmee we klakkeloos overnemen wat anderen zeggen of doen, en hoe we op die manier de kans op vruchtbare groei verliezen. Kunnen we het opbrengen om samen de wereld serieus te bevragen en de kracht vinden om het van een nieuwe interpretatie te voorzien? Door een gestage toename van het aantal dansers op het podium en een gelijktijdige afname van de grootte van het toneel, eist IMPASSE een gevoel van urgentie op. Vloeibare bewegingen en sterke ritmes worden door de jonge dansers van NDT 2 vertaald door momenten van hysterische komische opluchting en manische isolatie, wat aangeeft dat we samen sterker moete zijn, en alleen louter minder.