Nureyev

7 oktober 1992. Het toneel van de Opéra in Parijs. De dag erna zal het ballet La Bayadère in première gaan, in een choreografie van Rudolf Nureyev.

Nureyev, nu 54 jaar oud, heeft zojuist een generale repetitie gezien en is niet blij. Hij heeft de twee hoofdrolspelers, Isabelle Guérin en Laurent Hilaire, bij zich op het toneel geroepen en heeft verder iedereen weggestuurd.

Het gaat niet goed met Nureyev. Een tijd geleden kreeg hij de diagnose AIDS en hij weet dat hij stervende is. En dat La Bayadère waarschijnlijk het laatste ballet is waar hij ooit aan zal werken. Een afscheid van de dans. Een afscheid van het leven. Dus er hangt veel van deze voorstelling af. Maar hij mist iets tussen zijn hoofdrolspelers. Iets wat zo moeilijk te vangen is. Chemie? Passie?

Als Nureyev begint te praten, vertelt hij aanvankelijk over La Bayadère. Maar vertellend over het ballet, vertelt Nureyev over zijn leven. In 1961 heeft Nureyev La Bayadère immers zelf gedanst op precies datzelfde toneel van de Opéra in Parijs. Enkele weken later vluchtte hij van zijn zeer strenge leven in de Sovjetunie naar de vrijheid van het westen, waar hij kon zijn wie hij was. Maar de man die ooit in 1938 werd geboren in een rijdende trein vond nooit rust. Hij bleef een zwervende ziel. In het leven. In de liefde. Op het toneel. Hij weet dat de première van de dag erna zijn laatste zal zijn. Zijn laatste choreografie. En na afloop zijn laatste buiging op de klanken van zijn laatste applaus van zijn laatste publiek.